PIERWSZE CZYTANIE

Iz 49,1-6

Bóg ukształtował Jana na swojego sługę

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: „Tyś sługą moim, w tobie się rozsławię”.

Ja zaś mówiłem: „Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me  siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą”.

A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela.

I rzekł mi: „To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”.

Oto słowo Boże

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 139,1-3.13-14ab.14c-15

Refren: Sławię Cię, Panie, za to, żeś mnie stworzył.

Przenikasz i znasz mnie, Panie,
Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję.
Z daleka spostrzegasz moje myśli,
przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę,
i znasz moje wszystkie drogi.

Ty bowiem stworzyłeś moje wnętrze
i utkałeś mnie w łonie mej matki.
Sławię Cię, żeś mnie tak cudownie stworzył,
godne podziwu są Twoje dzieła.

I duszę moją znasz do głębi.
Nie tajna Ci istota,
kiedy w ukryciu nabierałem kształtów,
utkany we wnętrzu ziemi.

DRUGIE CZYTANIE

Dz 13,22-26

Jan głosił pokutę przed przyjściem Chrystusa

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W synagodze w Antiochii Pizydyjskiej Paweł powiedział:

„Bóg dał ojcom naszym Dawida na króla, o którym też dał świadectwo w  słowach: «Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę». Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu.

A pod koniec swojej działalności Jan mówił: «Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach».

Bracia, synowie rodu Abrahama i ci spośród was, którzy się boją Boga! Nam została przekazana nauka o tym zbawieniu”.

Oto słowo Boże

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Łk 1,76

Alleluja, alleluja, alleluja

Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego,
gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogę.

Alleluja, alleluja, alleluja

EWANGELIA

Łk 1,57-66.80

Narodzenie się Jana

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i  chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.

Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”.

Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.

On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i  mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem

W tradycji Narodu Wybranego uważano, że brak dziecka w rodzinie jest znakiem Bożej kary za jakieś grzechy popełnione przez małżonków czy nawet ich przodków. I odwrotnie – posiadanie dzieci było znakiem Bożego błogosławieństwa.

Szczególnie ważne było posiadanie dzieci płci męskiej, bo to one zapewniały ojcu dalsze trwanie na ziemi, czyli – powiedzielibyśmy dzisiaj – były namiastką jego życia wiecznego.

Dziecko płci męskiej, które przychodziło na świat w późnym wieku rodziców, jak Jan Chrzciciel, i było wyproszone żarliwą ich modlitwą (gr. deēsis), traktowano jako wybrańca Bożego, który ma do spełnienia szczególną misję na ziemi. Rąbek owej tajemnicy co do powołania osoby uchylało jego imię: nadane przez Boga, wskazywało z jednej strony na zależność dziecka od Niego, a z drugiej – na jego życiowe zadanie.

Imię „Jan” (gr. Iōannēs, hbr. jōḥānān) oznacza: „Jahwe jest łaskawy”. Można to zrozumieć trojako: jest łaskawy wobec dziecka, wobec jego rodziców, wobec społeczności, do której Bóg je posyła. Ta łaskawość wyraziła się np. w bezpośrednim przygotowaniu Narodu Wybranego na nadejście Mesjasza, we chrzcie nawrócenia udzielanym przez Jana, który to chrzest był okazją do żalu za popełnione grzechy i do zmiany stylu życia.

ks. Wojciech Michniewicz
Blog autora: anaideia2.blogspot.com

Zamyślenia

Święty Jan Chrzciciel i Najświętsza Maryja Panna, to jedyni święci, których narodzenie jest obchodzone w liturgii Kościoła. To wyróżnienie jest związane zarówno ze szczególną rolą, jaką Maryja i Jan Chrzciciel odegrali w historii Zbawienia, jak również z ich bezpośrednim związkiem z Tajemnicą Wcielenia.
Jan Chrzciciel, ostatni z proroków otrzymał przywilej wskazania Mesjasza, tego, którego zapowiadali wszyscy prorocy przed nim. Cała działalność Jana pozostawała w ścisłym związku z Jezusem. „Już będąc w matczynym łonie bowiem, Jan jest prekursorem Jezusa: jego cudowne poczęcie jest zapowiedziane przez Anioła Maryi jako znak, że „dla Boga (…) nie ma nic niemożliwego” (Łk 1, 37), na sześć miesięcy przed wielkim cudem, który daje nam Zbawienie – zjednoczeniem Boga z człowiekiem przez działanie Ducha Świętego” (Benedykt XVI, Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański”, 24 czerwca 2012).
Bóg powierzył Janowi Chrzcicielowi zadanie przygotowania drogi dla Mesjasza. Stąd też nawoływanie do nawrócenia stało się znakiem rozpoznawczym jego misji.
Ostatni z proroków stał się „głosem wołającym na pustyni”. Echo tego głosu rozbrzmiewa w Kościele wszystkich czasów: „przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego”.
Radykalizm życia Jana Chrzciciela wskazuje, że był osobą mocno złączoną z Bogiem. Jego postawę cechuje pokora i całkowite poddanie się woli Bożej. To, jak Bóg prowadził Jana widać już w opisie jego narodzenia. Ukazuje on wielką manifestację Bożej mocy i jest jasnym potwierdzeniem, że do realizacji swoich celów Stwórca posługuje się ludźmi, których sam wybiera.
Całą posługę Jana, jego pokorę i świadectwo dane prawdzie streszcza jedno zdanie, które wypowiada do swoich uczniów o Jezusie: „trzeba, aby On wzrastał, a ja żebym się umniejszał” (J 3, 30). Te słowa powinny stać się mottem każdego wierzącego, który pragnie potwierdzać swoją przynależność do Zbawiciela i coraz bardziej zacieśniać swoją więź z Nim.

ks. Tomasz Sulik