Liczba katolików: 3000

Do parafii należą:

miejscowości: Korycin, Aulakowszczyzna 4,5 km, Brzozówka Folwarczna 12 km, Białostoczek 5 km, Czarnystok 7 km, Dobrzyniówka 9 km, Długi Ług 5 km, Dzięciołówka 3,5 km, Górnystok 6 km, Gorszczyzna 3,5 km, Kumiała 2 km, Krukowszczyzna 3 km, Laskowszczyzna 7 km, Mielniki 1,5 km, Milewszczyzna 2,5 km, Nowinka 6 km, Olszynka 3 km, Ostra Góra 7 km, Popiołówka 6 km, Romaszkówka 6 km, Rudka 1 km, Rykaczewo 8 km, Skindzierz 7 km, Szaciłówka 4 km, Szumowo 6 km, Wyłudy 7 km, Wyłudki 9 km, Wysokie 5 km, Zakale 3 km, Zabrodzie 6 km, Zagórze 4 km.

Rys historyczny:
Pierwszy kościół w miejscowości Dąbrówka, która z czasem przyjęła nazwę Korycin, miał zbudować w 1571 r. król Zygmunt II August (według ks. Jana Kurczewskiego). Brak jednak informacji na temat tej świątyni, a jeśli istniała, nie była jeszcze siedzibą parafii. Dopiero 7 sierpnia 1601 r. król Zygmunt III Waza nadał parafii w Dąbrówce 16 morgów ziemi na budowę kościoła i zabudowań plebańskich oraz zabezpieczył fundusz na utrzymanie wikariusza, nauczyciela szkoły, organisty i szpitala parafialnego. Z dokumentu fundacyjnego wynika, że w 1601 r. świątynia była już wzniesiona przez Hieronima Wołłowicza, podskarbiego i pisarza Wielkiego Księstwa Litewskiego, który dodatkowo uposażył parafię w cztery włóki ziemi nad rzeką Kumiałą. W 1606 r. król Zygmunt III Waza powiększył uposażenie kościoła o pięć włók ziemi wraz z poddanymi ze wsi Dobrzyniówka.
Kościół w Dąbrówce był drewnianym budynkiem krytym gontem, wokół którego rozciągał się cmentarz parafialny. W świątyni znajdował się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, otaczany powszechnym kultem i zachowany do dziś. Niedaleko kościoła wypływało źródło, również uznawane za święte. Około 1845 r. kościół został powiększony, jednak ciągle był zbyt mały na potrzeby rozrastającej się parafii.
W 1898 r. rozpoczęto starania o pozwolenie na budowę murowanego kościoła. Projekt budynku w stylu neogotyckim sporządził inż. Jan Hinz. W 1899 r. uzyskano pozwolenie na prace budowlane. Kierował nimi proboszcz, ks. Bolesław Moczulski, którego w 1902 r. władze carskie usunęły z Korycina. Budowę kontynuował nowy proboszcz, ks. Zygmunt Czarkowski. Świątynię, jeszcze nie wykończoną, konsekrował 11 września 1905 r. bp wileński Edward Ropp.
Kościół został mocno uszkodzony podczas I i II wojny światowej. W lipcu 1944 r. wycofujący się Niemcy podłożyli materiał wybuchowy. W wyniku eksplozji została zburzona jedna z wież i powstały duże zniszczenia we wnętrzu świątyni. Od 1947 ks. Ignacy Troska, a po nim ks. Alfons Zienkiewicz odbudowywali i remontowali kościół. Prace remontowe kontynuował ks. Antoni Bachurzewski (w latach 1972-1973 zakończono budowę wieży i wzmocniono kościół szkarpami). W 1996 r. ks. Kazimierz Karpienia przeprowadził remont XVIII-wiecznych kapliczek przy murze cmentarza przykościelnego. Wieże kościelne poddano konserwacji w latach 1998-1999, zabezpieczając kruszejącą cegłę. W ostatnich latach wykonano remont plebanii (1999 r.), wymieniono posadzkę w kościele (2001 r.) oraz przeprowadzono gruntowny remont organów (2003 r.). W latach 2010-2013 w ramach projektu "Zabytki Królewskiego Korycina" przeprowadzono konserwację wnętrza kościoła oraz ołtarzy, ambony i konfesjonałów. Dokonano także rewitalizację parku plebańskiego.
W 2005 r. kościół parafialny w Korycinie został wpisany do rejestru zabytków województwa podlaskiego.

Cmentarz grzebalny:
500 m od kościoła, założony w XVIII w., pow. 4 ha.