W homilii Arcybiskup przedstawił rolę słowa Bożego zarówno w Kościele, jak i w życiu każdego wiernego. Wartość słowa Bożego zobrazował na przykładzie biskupa z Azji, który przez trzynaście lat przebywał w więzieniu. Doświadczał wtedy chwil zwątpienia, ale pewnego dnia pod natchnieniem Ducha Świętego postanowił spisywać zdania z Pisma Świętego, które udało mu się przypomnieć. Zapisał ich ponad 300. Każdego dnia czytał jedno zdanie i nim żył. Dzięki słowu Bożemu przetrwał czas całkowitej izolacji.
Metropolita zwrócił uwagę na elementy liturgii, mianowicie na słowa wypowiadane po każdym czytaniu. Nie są one przypadkowe; mają niezwykłą moc i są bezpośrednio skierowane do każdego człowieka, aby żyć nimi na co dzień. "Nie wolno porównywać słowa Bożego do słowa ludzkiego. Słowo ludzkie jest zawodne" - mówił. W szczególny sposób zwrócił się do kandydatów, aby jako lektorzy żyli słowem Bożym i odczytywali je z należytym namaszczeniem i szacunkiem.
Po Ewangelii diakon przedstawił Arcybiskupowi kandydatów, wzywając ich po imieniu. Każdy z kandydatów słowem „jestem” oznajmił o gotowości bycia akolitą lub lektorem.
"Przyjmij księgę Pisma Świętego i tak postępuj, abyś mógł godnie służyć Kościołowi" - Te słowa wypowiedziane przez Arcybiskupa do przyszłych lektorów oznaczały gotowość przyjęcia posługi.
"Przyjmij naczynie z chlebem do sprawowania Eucharystii i tak postępuj, abyś mógł godnie służyć Kościołowi przy stole Pańskim" - usłyszeli akolici. Arcybiskup przypomniał im, że otrzymywana posługa jest to kolejnym etapem na drodze do kapłaństwa i podkreślił, że mają służyć pomocą diakonom i kapłanom oraz nieść Chrystusa, tam gdzie pośle ich Kościół.
Lektor to posługa poświęcona głównie zgłębianiu i publicznemu odczytywaniu słowa Bożego. Podstawowym zadaniem lektora jest odczytywanie czytań z Pisma Świętego podczas zgromadzeń eucharystycznych, oprócz fragmentów Ewangelii. Gdy brak jest diakona lub kantora, lektor może zapowiadać wezwania modlitwy powszechnej, a także wykonać psalm responsoryjny. Innym zadaniem lektora jest też błogosławienie pokarmów wielkanocnych.
Akolita to wyraz pochodzący z języka greckiego, oznaczający osobę niosącą Chrystusa. Jest on nadzwyczajnym szafarzem Komunii św., wezwanym głównie do troski o służbę ołtarza. Szczególną powinnością akolity jest zarówno pomoc prezbiterom w udzielaniu wiernym Komunii św., jak i zanoszenie jej chorym, przebywającym w szpitalach lub w domach prywatnych. Akolita może też dokonywać puryfikacji naczyń liturgicznych: pateny, kielicha, cyborium, jak i wystawienia i repozycji Najświętszego Sakramentu.
