Liczba katolików: 2500

Do parafii należą:

miejscowości: Janów, Budno 7 km, Cieśnisk Mały 7 km, Cieśnisk Wielki 7 km, Cimoszka 7 km, Franckowa Buda 5 km, Gabrylewszczyzna 6 km, Giełożycha 6 km, Jasionowa Dolina 3 km, Kamienica 4 km, Kuplisk 3 km, Krasne 6 km, Kumiałka 4 km, Marchelówka 3 km, Nowokolno 4 km, Nowy Janów 2 km, Przystawka 4 km, Rudawka 5 km, Sitawka 3 km, Skidlewo 5 km, Sosnowe Bagno 7 km, Studzieńczyna 5km, Szczuki 5 km, Teolin 5 km, Trofimówka 2 km, Wasilówka 3 km, Zielony Gaj 7 km.

Rys historyczny:

Pierwszy drewniany kościół, zwany też kaplicą, zbudował właściciel dóbr janowskich, Jerzy Stanisław Sapieha. W 1715 r. kościół ten już istniał, a w dwa lata później był przy nim stały duszpasterz, ks. Grzegorz Gołaszewski. W 1735 r. zaczęto prowadzić metryki i kościół w Janowie zaczął figurować jako filialny parafii w Korycinie. Samodzielną parafią Janów został w 1744 r.
Kościół janowski był pierwotnie pod wezwaniem św. Jerzego, św. Anzelma, św. Ryszarda i św. Izydora. Przetrwał do początku XX w. Był w międzyczasie remontowany, a w 1865 ? przebudowany i powiększony.
W 1897 r. proboszcz janowski, ks. Ryszard Knobelsdorf, rozpoczął z wiernymi starania u władz carskich o zezwolenie na budowę większego kościoła murowanego. Wprawdzie w roku następnym uzyskano pozwolenie na budowę, ale prace rozpoczęto dopiero w 1899 r. W międzyczasie został wydalony przez władze państwowe na wygnanie do Pskowa ks. R. Knobelsdorf i całością prac kierował nowy proboszcz, ks. Izydor Cybulski. Projekt świątyni ? według opinii ks. Stanisława Szyrokiego - wykonał arch. prof. Józef Pius Dziekoński, co dziś wydaje się dość mało prawdopodobne. Pracami budowlanymi kierował architekt z Grodna, Wacław Chrościcki. Stan surowy wraz z przykryciem osiągnięto w roku 1902. Jest to obiekt neoromański, dwuwieżowy, wzniesiony z cegły wypalanej, pochodzącej z miejscowych wyrobisk gliny. W dniu 28 listopada 1904 r. budowlę poświęcił administrator diecezji wileńskiej, ks. Wiktor Frąckiewicz, a 14 września 1905 r. konsekrował bp Edward Ropp. Dotychczasowy kościół drewniany przeniesiono na cmentarz grzebalny, gdzie do dziś jest użytkowany jako kaplica cmentarna.
W czasie I wojny światowej kościół parafialny został poważnie uszkodzony, a w 1944 r. ks. Edward Szapel, proboszcz janowski, uratował świątynię przed zaplanowanym jej wyburzeniem przez Niemców.
Po wojnie kilkakrotnie przeprowadzano remonty i konserwacje. Na odnotowanie zasługuje fakt wykonania we wnętrzu świątyni w latach 1967-1973 przez prof. Leonarda Torwirda z Torunia części dekoracji techniką sgraffito i al fresco. Po jego tragicznej śmierci w wypadku dalszą część prac wykonali artyści z Krakowa w konsultacji z prof. Wiktorem Zinem.

Cmentarz grzebalny:
1 km od kościoła, powiększony w 1934 r., pow. 3,5 ha