Liczba katolików: 1400

Do parafii należą:

miejscowości: Sidra, Bierniki 9 km, Bierwicha 5 km, Jurasze 2 km, Makowlany 3 km, Mościcha 6 km, Siekierka 4 km, Słomianka 4 km, Staworowo 6 km, Śniczany 4 km.

Rys historyczny:

Przed 1536 r. bracia Iwan i Łukasz Wołłowiczowie otrzymali fragment puszczy między rzekami Sidra i Brzozówka, na którym rozpoczęli akcję osadniczą. W jej wyniku powstała miejscowość Sidra, która z inicjatywy kolejnego właściciela z rodu Wołłowiczów - Eustachego - otrzymała w 1566 r. przywilej na targi. Eustachy, jako gorliwy wyznawca kalwinizmu, zbudował w Sidrze zbór, który działał do początków XIX w.
Utworzenie parafii rzymskokatolickiej w miasteczku stało się możliwe dopiero po przejściu własności w ręce katolickich rodzin Szczuków i Potockich, co miało miejsce pod koniec XVII w. Dnia 20 grudnia 1704 r. podkanclerzy litewski, Stanisław Antoni Szczuka i jego żona Konstancja z Potockich ufundowali parafię w Sidrze, uposażając ją w grunta, sad i ogród oraz przestrzeń na zabudowę plebańską. Zbudowano drewniany, tymczasowy kościół, poświęcony 14 czerwca 1705 r. Wcześniej nabożeństwa odbywały się w dworze sidrzańskim. Fundację parafii potwierdził 9 listopada 1705 r. biskup wileński, Konstanty Kazimierz Brzostowski.
W tym samym roku fundator rozpoczął starania o wzniesienie murowanej świątyni, jednak przerwały je wydarzenia wojenne 1706 r. Projektowali ją polscy architekci pochodzenia włoskiego, Józef Piola i Józef Fontana. Kościół murowany, noszący wezwanie Trójcy Świętej i zachowany do dnia dzisiejszego, ukończono w latach 1781-1783 staraniem ówczesnego właściciela Sidry, pisarza Wielkiego Księstwa Litewskiego, Ignacego Romana Potockiego. Zbudowano go z cegły na planie prostokąta, z jedną nawą i prosto zamkniętym prezbiterium, w stylu neoklasycystycznym. Na ścianach we wnętrzu umieszczono freski: w głównym ołtarzu przedstawienie Ukrzyżowanego Chrystusa z Maryją i św. Janem, a w ołtarzach bocznych Najświętszą Maryję Pannę Niepokalanie Poczętą i świętych: Ignacego Loyolę, Jana Nepomucena i Kajetana.
W końcu XVIII w. nastąpiła zmiana właścicieli miasteczka i okolicznych dóbr. Kolejni kolatorzy w różnym stopniu interesowali się stanem kościoła i parafii. W latach 20. XX w. proboszcz, ks. Mieczysław Sawicki zasłonił freski obrazami malowanymi na płótnie. Pierwotne malowidła odkryto dopiero po II wojnie światowej podczas prac remontowych w świątyni, prowadzonych przez ks. proboszcza Wincentego Grzybowskiego (1968-1972). Wiązały się one z adaptacją kościoła do liturgii posoborowej.
W 1964 r. kościół wraz z dzwonnicą wpisano do rejestru zabytków. Proboszcz, ks. Stanisław Rabiczko, przygotowując kościół do konsekracji, ustawił nową, marmurową ambonę oraz ołtarz, który wraz ze świątynią został konsekrowany 27 listopada 1981 r. przez bp. Edwarda Kisiela. W 1981 r. wykończono też nową plebanię. Szereg prac restauracyjnych przeprowadził w kościele kolejny proboszcz, ks. Kazimierz Michalec w latach 2002-2005.

Cmentarz grzebalny:
1100 m od kościoła, powierzchnia 2,61 ha.