Pozostać wiernym uczniem Jezusa

1. Dzisiejszy Dzień Życia Konsekrowanego, ustanowiony przez św. papieża Jana Pawła II, zaprasza nas do wdzięczności Bogu za dar życia konsekrowanego, do wdzięczności za wszystkich, którzy podjęli wezwanie, aby pójść za Jezusem, za ich posługę w świecie i za ich żywe świadectwo życia w Bogu.

Ten dzień jest też okazją do pochylenia się nad życiem konsekrowanym, do postawienia pytania czym jest życie konsekrowane i jak należy je przeżywać w rzeczywistości dzisiejszego świata.

2. W jednej z homilii papież Franciszek, zachęcając osoby konsekrowane do nieustannego poszukiwania Boga i innych, postawił kilka następujących pytań:

„Spójrz głęboko w swoje serce, spójrz głęboko do swojego wnętrza i zadaj sobie pytanie: czy w twoim sercu jest pragnie czegoś wielkiego, czy jest ono uśpione różnymi sprawami? W twoim sercu zachował się niepokój o poszukiwanie czegoś, czy też pozwoliłeś, aby zostało przygniecione rożnymi sprawami, które sprawiają, że słabnie i obumiera? Bóg czeka na ciebie, poszukuje cię: co Mu odpowiesz? Czy uświadomiłeś sobie w jaki stanie jest twoja dusza? A może wciąż jeszcze śpisz? Wierzę, że Bóg czeka na ciebie, ale czy ta prawda ma dla ciebie znaczenie, czy są to tylko słowa?” (30 sierpnia 2013 r.).

Potrzeba nieustannego zaglądania w głąb swojego serca jest wymogiem, który zawsze musi towarzyszyć osobie konsekrowanej, który zawsze musi wprowadzać jej duszę w stan duchowego niepokoju, w przeciwnym razie, jak podkreślił Papież, ryzykowałaby zaśnięciem i niegotowością na przybycie Oblubieńca. Lampy duchowego życia, poświęcone Bogu, zawsze muszą być zasilane olejem głębokiej i stale odnawianej przyjaźni z Jezusem! Osoba konsekrowana musi być czujna, aby do jej duchowego świata nie wdzierały się rzeczy, które mogłyby zagasić płomień Jezusowej miłości. Osoba konsekrowana musi być czujna i rozmodlona jak starzec Symeon i prorokini Anna z dzisiejszej Ewangelii, aby wyczuwać i świadczyć o obecność Jezusa.

3. Postawa czujności, osobistej świętości i przyjaźni z Jezusem osób konsekrowanych wiąże się ściśle ze świadomością bycia zawsze i wszędzie Jego uczniem. Sam wybór życia konsekrowanego nie oznacza tylko i wyłączenie pójścia za Jezusem. Życie konsekrowane jest drogą, która pozwala na przejście od zwykłego pójścia za Jezusem do prawdziwego, autentycznego i całkowitego naśladowania Go!

Ewangelie ukazują, że kiedy Jezus rozpoczął swą działalność publiczną, bardzo szybko wokół Niego zgromadziło się wielu słuchaczy, z czasem były to już tłumy i tysiące ludzi… bowiem nigdy nie widziano kogoś, kto przemawiałby jak On, z takim przekonaniem i z taką mocą, i czynił tak wiele cudów.

W szerokiej mozaice słuchaczy Jezusa są uczniowie, ale są też inni naśladowcy Jezusa, oraz ci, których On sam nazywał zwyczajnie „przyjaciółmi”, „braćmi i siostrami”. Aby stać się uczniem, nie wystarczy być tylko słuchaczem Jezusa. Potrzeba czegoś więcej. Ewangelie ukazują, kto staje się prawdziwym uczniem Jezusa. Są to cechy, które charakteryzują także każdą osobę konsekrowaną:

– droga ucznia rozpoczyna się od wyboru. Jezus w rzeczywistości wybiera niektórych i zaprasza, aby pozostali z Nim na zawsze, aby przyjęli Jego styl życia, surowy i pełen poświęcenia. Tak uczynił z Piotrem, Janem, Jakubem, i tak czyni z innymi aż po dzień dzisiejszy. Wybranym daje możliwość nawiązania z Nim głębszych relacji i identyfikacji, aż do stania się prawdziwymi świadkami Jego posługiwania, Jego misji, Jego męki i zmartwychwstania;

– Odpowiedzią na powolnie jest wolne i całkowite przylgnięcie do Jezusa. W ten sposób rozpoczyna się proces stałego formowania życia ucznia na wzór życia Mistrza z Nazaretu. Do rybaków z Galilei, których wybrał, mówi: pójdźcie za mną! Oni zaraz opuścili dom, ojca, pracę, rodzinę, i poszli za Nim. Ten wymóg dotyczy wszystkich powołanych, również i dzisiaj. Gdy ktoś decyduje się przyjąć to zaproszenie i zostać uczniem, opuszcza rodzinę, pracę, przyjaciół, swoje dobra, i wstępuje na drogę naśladowania Jezusa. Rozpoczyna drogę konformacji swojego życia z wzorem życia Jezusa Chrystusa.

– Każdemu, kto podejmuje wezwanie towarzyszy wewnętrzny zachwyt. „Osoba powołana zawierza się miłości Boga, który ją wzywa do swojej wyłącznej służby, i poświęca się całkowicie Jemu oraz Jego zamysłowi zbawienia (por. 1 Kor 7,32-34)” (VC 17). To całkowite zawierzenie i oddanie się Bogu jest konsekracją. Konsekracja jest prawdziwym sensem otrzymanego powołania, ponieważ daje osobie możliwość doświadczenia bezinteresownej miłości Boga, miłości tak głębokiej i silnej, „że człowiek czuje się zobowiązany odpowiedzieć na nie bezwarunkowym poświęceniem Mu własnego życia, złożeniem w ofierze wszystkiego teraźniejszości i przyszłości w Jego ręce” (VC 17). Święty Wincenty Pallotti wielokrotnie podejmował ten temat, pragnąc bardzo mocno, aby jego życie upodobniło się do życia Jezusa, a nawet aby przekształciło się życie Jezusa Chrystusa. W 1819 r., przed święceniami kapłańskimi napisał: „Błagam Boga, aby mnie upodobnił do Pana naszego Jezusa Chrystusa we wszystkich jego poczynaniach i w sposobie życia…”;

– Sens bycia uczniem nie polega na realizacji siebie samego, swojej woli, swoich aspiracji i potrzeb, lecz na przyjęciu woli Bożej, na darze z siebie samego Bogu. Wymownie wyznał to św. Paweł, który całkowicie oddał się Chrystusowi: „Żyję ja, już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus”. Podobnie wyraził to i św. Wincentego Pallotti: „Nie rozum, lecz Bóg! Nie wola, lecz Bóg! Nie dusza, życie, słuch, węch, smak, lecz Bóg! Nie bogactwo, zaszczyty, godności, lecz Bóg! Bóg we wszystkim i zawsze Bóg!”.

– Jezus wybierając swoich uczniów powołał ich do życia wspólnego. Są oni zawsze tam, gdzie jest ich Mistrz. Stanowią wspólnotę zgromadzoną wokół Jezusa. Biorą udział w Jego wielkiej misji zbawczej, współpracują w szerzeniu Królestwa Bożego na ziemi. Życie wspólnotowe lub życie we wspólnocie nie oznacza tylko bycia w tym samym miejscu, oznacza podjęcie działania w tym samym duchu. Wspólnota zawiązuje się, aby dać jej członkom możliwość uczestniczenia w realizacji wspólnej wizji życia, wspólnego charyzmatu. W ten sposób staje się ona darem i wzajemną akceptacją życia;

– Wspólnocie uczniów Jezus powierza misję. Jest to wspólnota w drodze. Papież Franciszek nazywa ją wspólnotą w „permanentnym stanie misyjnym”. W rzeczywistości, Jezus widzi wspólnotę uczniów jako przedłużenie swojego przepowiadania i swojej misji: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mk 1,17). Osoba konsekrowana zawsze uczestniczy w misji Jezusa Chrystusa, aż po krańce świata. Jej zaangażowanie w tę misję jest na tyle, na przeżyje spotkanie z samym Jezusem.

Papież Franciszek w Evangelii gaudim przypomina, że każdy, kto czuje się uczniem Jezusa, powinien nieść Go aż na peryferie. Podobnie czytamy i w encyklice Vita Consacrata: „Osoby konsekrowane stają się misjonarzami przede wszystkim przez nieustanne pogłębianie w sobie świadomości, że zostały powołane i wybrane przez Boga, a więc Jemu winny podporządkować całe swoje życie i ofiarować wszystko, czym są i co mają, uwalniając się od przeszkód, które nie pozwalają im bez wahania odpowiedzieć Bogu pełną miłością. W ten sposób będą mogły stać się prawdziwym znakiem Chrystusa w świecie (25).

4. Oto droga stawania się uczniem, droga, którą podejmuje każdy, kto decyduje się naśladować z bliska Jezusa Chrystusa i oddać Mu się całkowicie przez konsekrację.

Módlmy się dzisiaj w intencji wszystkich osób konsekrowanych, aby swoim życie dawały świadectwo obecności Boga w świecie. Prośmy też Boga, aby nigdy nie brakowało tych, którzy z odwagą podejmą zaproszenie Jezusa Chrystusa do wejścia na drogę życia konsekrowanego. Amen.