Czcigodni Bracia Kapłani, Drodzy w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!
W tym roku nasz Arcybiskup, Metropolita Białostocki, Edward Ozorowski świętuje piękne Jubileusze 50-lecia święceń kapłańskich i 35-lecia sakry biskupiej. Radujemy się tym i łączymy się z naszym Pasterzem w przeżywaniu tych Jubileuszy w duchu wdzięczności oraz w modlitwie. W dzisiejszą uroczystość Zesłania Ducha Świętego, na tydzień przed głównymi obchodami Jubileuszy Arcybiskupa, zapraszam do wsłuchania się w Słowo Boże, do refleksji nad nim, a także do krótkiego chociaż wejrzenia w tajemnicę Kościoła i posługi pasterskiej biskupa w Kościele. Niech to nasze rozważanie posłuży duchowemu przygotowaniu do przeżywania Jubileuszy naszego Arcybiskupa i stanie się zachętą do modlitwy w jego intencji oraz do wzięcia udziału w jubileuszowych uroczystościach.
1.
Duch Święty ożywia, przemienia i jednoczy
Słowo Boże dzisiejszej uroczystości przynosi najpierw poruszający i zdumiewający opis wydarzenia w Wieczerniku. Szum z nieba, uderzenie gwałtownego wiatru, języki jakby z ognia nad głowami Apostołów, przemawianie różnymi językami. „I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2, 4) – skomentuje to natchniony autor. Posłużył się tak plastycznym i tajemniczym w swym opisie obrazem, ponieważ rzeczywistość Ducha Świętego jest dla nas w dużej mierze niepojęta. Wicher i ogień symbolizują Ducha Świętego. Wicher jest wyrazem potęgi, znakiem mocy Boga, a jako powietrze jest niezbędny do życia. Ogień jest światłem, ciepłem, siłą, która zdolna jest przemieniać. Duch Święty zatem jest życiem. On podtrzymuje życie Boże w nas, życie wiary, daje moc, by czynić dobro. Duch Święty jest ogniem, ogniem miłości, która przemienia świat, wypala i oczyszcza z tego co złe i grzeszne. Duch Święty pozwolił mówić językami, by słuchający mogli zrozumieć głoszoną im nowinę o Zmartwychwstałym. I dziś Duch Święty zstępuje, by człowiek współczesny, rozdarty w sobie, nierozumiejący ani Boga, ani świata, ani drugiego człowieka, ani samego siebie, otrzymał zrozumienie, które zwiastuje nauka Chrystusowa. Duch Święty daje też odwagę, by wyznać z wiarą, że „Panem jest Jezus” (1 Kor 12, 3). Rozdaje różne dary łaski, wyznacza różne rodzaje posługiwania i różne działania, a wszystko zachowuje w doskonałej jedności. „Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni [aby stanowić] jedno Ciało (…). Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem” (1 Kor 12, 13) – przypomni nam dziś św. Paweł.
2.
Duch Święty objawia się i działa w Kościele
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, którą dziś przeżywamy, to przede wszystkim wielkie święto Kościoła. W dzień Pięćdziesiątnicy, kiedy to na Apostołów zstąpił Duch Święty, Kościół objawił się światu jako żywa wspólnota wyznawców Zmartwychwstałego Chrystusa. Zapowiadany w obrazach królestwa mesjańskiego w Starym Testamencie, powoływany do istnienia przez Chrystusa, organizującego wspólnotę Dwunastu Apostołów i zawierającego Nowe Przymierze z Bogiem Ojcem poprzez ofiarę z samego siebie na krzyżu, w pełni urzeczywistniony w Misterium Paschalnym Chrystusa, wraz z przyjściem Ducha Świętego rozpoczął swą misję w świecie. Ożywiany i prowadzony przez Ducha Świętego zaczął ogarniać coraz to nowe narody, wpisywać się w historię świata, jawić się jako zaczyn, ale i urzeczywistnianie Królestwa Bożego na ziemi. Swą misję ewangelizacyjną, dopełniał przez posługę Apostołów i ich następców, przez żywe świadectwo wiary i życia swych członków.
Dziś, gdy świętujemy Zesłanie Ducha Świętego, przede wszystkim pragniemy dziękować za wielkie dzieła Ducha Świętego w Kościele. On to przemienił zalęknionych Apostołów w mężnych głosicieli i świadków Chrystusa Zmartwychwstałego, uczynił ich ojcami wiary pokoleń wyznawców Chrystusa, niesionej w historię i czas przez ich następców. Łaska Ducha Świętego, przenoszona od Apostołów gestem włożenia rąk na ich następców, biskupów, udzielana kapłanom w sakramencie święceń, umacnia także wszystkich wiernych odrodzonych na chrzcie św. w sakramencie bierzmowania. W ten sposób, po nasze czasy, można powiedzieć, trwa w Kościele łaska Pięćdziesiątnicy, trwa ustawiczne zstępowanie Ducha Świętego. I dlatego i dziś, jak nauczał św. Jan Paweł II w encyklice Dominum et Vivificantem: „Duch Święty mieszka w Kościele, a także w sercach wiernych jak w świątyni (por. 1 Kor 3, 16; 6, 9); w nich przemawia i daje świadectwo przybrania za synów (por. Ga 4, 6; Rz 8, 15-16. 26). Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy (por. J 16, 13) i jednocząc we wspólnocie i posłudze, uposaża w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne, i przy ich pomocy nim kieruje oraz owocami swoimi go przyozdabia (por. Ef 4, 11-12; 1 Kor 12, 4; Ga 5, 22). Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem prowadzi” (DV 25).
3.
Biskupia posługa pasterska w Kościele
Święty Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu wspomina o różnych rodzajach posługiwania i różnych działaniach w Kościele, które sprawia Duch Święty. Ujawniają się one przede wszystkim w posłudze pasterskiej biskupów, następców Apostołów.
Posługa biskupia, jej charakter, wypływa z treści posłannictwa przekazanego przez Jezusa Apostołom podczas rozesłania, które opisał św. Mateusz: „Dana Mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać to, co wam przekazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28, 18-20). Nauka Kościoła określiła na tej biblijnej podstawie trzy wymiary tej posługi: nauczycielski (funkcja prorocka), kapłański (funkcja uświęcania) i pasterski (funkcja rządzenia) (por. Pastores gregis, 6).
Biskup jest najpierw głosicielem Ewangelii Chrystusowej i jej strażnikiem. Jego zadaniem jest nauczanie wiernych mu powierzonych. Jest prawdziwym nauczycielem wiary. Biskup jest też pierwszym słuchającym Ewangelii. Jego osobiste przyjęcie nauki Chrystusa, wcielanie jej w życie, wzmacnia wiarygodność jego przepowiadania.
Posługę kapłańską, czyli uświęcania, spełnia biskup głównie poprzez sprawowanie Eucharystii i innych sakramentów. Do niej przynależy również kształtowanie i przewodniczenie życiu liturgicznemu w diecezji, obejmującemu kult religijny, wyrażany w sprawowaniu świętych sakramentów, w oddawaniu chwały Bogu w Liturgii Godzin, w świętych obrzędach i autentycznej ludowej pobożności. W zgromadzeniu diecezjalnym pod przewodnictwem biskupa ujawnia się i urzeczywistnia wspólnota Kościoła lokalnego, pozostająca poprzez osobę biskupa w łączności i jedności z Kościołem powszechnym.
Posługę pasterską wypełnia biskup zarządzając i kierując wspólnotą Kościoła lokalnego, czyli diecezją. Ta prawdziwa władza, sprawowana w imieniu Chrystusa, ma charakter służby Kościołowi lokalnemu. Zatem biskup jest zatroskany o wiarę, życie moralne, życie religijne wiernych i z tej racji wydaje różne zarządzenia, kieruje i nadzoruje posługę kapłanów, czuwa nad zachowywaniem wymogów wiary i wypełnianiem zasad życia wspólnoty kościelnej. Jako wierny pasterz, na wzór Chrystusa Dobrego Pasterza, troszczy się o całość życia powierzonej mu diecezji.
4.
Jubileusz Arcybiskupa świętem Archidiecezji
Z radością i w duchu wdzięczności Bogu za posługę naszego Arcybiskupa Metropolity Białostockiego podejmujemy jako archidiecezjanie obchody Jubileuszu. Chcemy przeżywać je jako okazję do pełniejszego doświadczenia bogactwa i piękna naszego białostockiego Kościoła. Są one owocem żywej wiary naszych wspólnot parafialnych i całej diecezji, pieczołowicie kształtowanej posługą pasterską kapłanów i biskupów. Dostojny Jubilat zajmuje w tym dziele poczesne i znaczące miejsce. Najpierw sam czerpał z bogatego dziedzictwa duchowego i szacownej tradycji promieniujących jeszcze z Wilna, przedwojennej siedziby diecezji, a skrzętnie podejmowanych i rozwijanych na ziemi białostockiej, gdzie zaczęła rodzić się i wzrastać nowa wspólnota diecezjalna. A potem, idąc za głosem powołania, przyjmując święcenia kapłańskie, zaczął zapisywać swą kartę w jej historii, służąc swymi obdarowaniami, talentami i wiedzą, pogłębioną na specjalistycznych studiach teologicznych. Rozpoczął od funkcji wykładowcy w seminarium duchownym, by w krótkim czasie wejść w ważną posługę biskupa pomocniczego. I w tej roli najbardziej dał się poznać. Przez długie lata wywierał znaczący wpływ na życie diecezji, jako długoletni rektor seminarium duchownego, wytrawny teolog oraz jednocześnie jako pasterz w biskupiej posłudze, głoszący Słowo Boże, sprawujący sakramenty święte, wspomagający ordynariuszy diecezji w jej zarządzaniu. Lata gorliwej posługi biskupiej, zdobywane doświadczenie, predestynowały go z czasem do powierzenia mu roli pasterza utworzonej w międzyczasie w Białymstoku Archidiecezji, połączonej z nadaniem mu godności Arcybiskupa i Metropolity Białostockiego. Od 2007 roku zarządza naszą Archidiecezją. Czuwa nad jej życiem wiary, troszczy się o różne dzieła w niej prowadzone, rozwija bazę instytucjonalną i materialną, dla sprawniejszego funkcjonowania agend diecezjalnych. To jego oddanie i służba powierzonemu mu białostockiemu Kościołowi rodzi dziś naszą wdzięczność, jako duchowieństwa i wiernych świeckich oraz skłania do wyrażenia serdecznej życzliwości i szacunku dla jego osoby.
5.?Zaproszenie do modlitwy w intencji Arcybiskupa Metropolity i udziału w
uroczystości Jubileuszu
Każdy Jubileusz naznaczony jest najpierw duchem wdzięczności Bogu. Takie uczucia żywi niewątpliwie nasz Dostojny Jubilat. My, jego diecezjanie, włączając się w to dziękczynienie, poszerzone także o naszą wdzięczność Arcybiskupowi, bo jej powodów możemy wiele wyliczyć, pragniemy otoczyć jego osobę przede wszystkim serdeczną modlitwą. Niech wznosi się ona do Boga, w naszych parafiach, wspólnotach i ruchach religijnych, niech zanoszą ją kapłani i zakonnice, a może też w rodzinnym i indywidualnym pacierzu dołączone zostaną intencje za naszego Pasterza. Kapłani już zanieśli szczególną modlitwę za swego Arcybiskupa w dniu 22 maja u Matki Bożej w Świętej Wodzie, gdzie też upamiętnili Jubileusz ustawieniem krzyża.
Centralne obchody Jubileuszu będą miały miejsce 14 i 15 czerwca. W sobotni wieczór 14 czerwca odbędzie się uroczysta sesja Rady Miejskiej Miasta Białegostoku, na której Arcybiskup otrzyma tytuł Honorowego Obywatela Miasta Białegostoku. Wykonane też zostanie oratorium o bł. Michale Sopoćce zatytułowane Oto wierny sługa mój. Natomiast w niedzielę 15 czerwca archikatedrze białostockiej o godzinie 11.00 będzie sprawowana dziękczynna Msza św., celebrowana przez Dostojnego Jubilata wraz z zaproszonymi biskupami i duchowieństwem, na którą serdecznie zapraszamy. Będzie to jednocześnie nasze diecezjalne dziękczynienie za kanonizację Jana Pawła II. Znamienne, że data tej uroczystej celebry, w 50-lecie święceń naszego Metropolity, zbiegnie się z 100-leciem święceń bł. Michała Sopoćki, który dokładnie 15 czerwca 1914 roku został wyświęcony w Wilnie na kapłana. Arcybiskup zatem przyjmował święcenia kapłańskie w 50-lecie święceń bł. Michała. Był jego uczniem, a jako Metropolita Białostocki był gospodarzem uroczystości beatyfikacji swego profesora w 2008 roku w Białymstoku. I ta okoliczność jest jeszcze jednym powodem do dziękczynienia Bogu i wspólnego świętowania. Dopełnieniem niedzielnej uroczystości będzie wspomniane oratorium o bł. Michale, wykonane tym razem w niedzielny wieczór o godz. 19.00 w kościele Miłosierdzia Bożego w Białymstoku przy ul. Radzymińskiej, na które też serdecznie zapraszamy.
Niech nasz liczny udział w niedzielę 15 czerwca w uroczystościach Drogiego nam Dostojnego Jubilata stanie się jeszcze jednym miłym znakiem naszej wobec niego wdzięczności oraz pamięci o jego osobie. Zanoszona zaś modlitwa niech będzie najcenniejszym tego wyrazem.
+ Henryk Ciereszko
Biskup Pomocniczy Archidiecezji Białostockiej
