METRYCZKA PODSTAWOWA

Wszystkie pytania wymagają odpowiedzi

Pytanie 1 Płeć

Kobieta Mężczyzna

Pytanie 2 Wiek

12-14 lat 15-18 lat 19-24 lat 25-35 lat 36-45 lat 46-55 lat 55-64 lat 65 lat i więcej

Pytanie 3 Miejsce zamieszkania

Wieś Miasto duże powyżej 30.000 mieszkańców Miasto średnie powyżej 4000 mieszkańców Miasto małe poniżej 4000 mieszkańców

Wypełniam ankietę jako

Pojedyncza osoba Grupa synodalna

Imię i nazwisko

1) TOWARZYSZE PODRÓŻY. W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię.

Kim są ci, którzy w naszym Kościele lokalnym „podążają razem”?

Kiedy mówimy „nasz Kościół”, kto do niego należy?

Kto nas prosi, abyśmy szli razem?

Kim są towarzysze podróży, także poza obszarami kościelnymi?

Jakie osoby lub grupy są pozostawione na marginesie, formalnie lub faktycznie?

2) SŁUCHANIE. Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń.

Wobec kogo nasz Kościół partykularny jest „dłużny słuchania”?

W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy, zwłaszcza młodzi i kobiety?

W jaki sposób włączamy wkład osób konsekrowanych, mężczyzn i kobiet?

Jaką przestrzeń ma głos mniejszości, odrzuconych i wykluczonych?

Czy potrafimy zidentyfikować uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie?

W jaki sposób wsłuchujemy się w społeczny i kulturowy kontekst, w jakim żyjemy?

3) ZABIERANIE GŁOSU. Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją (w sposób wolny i szczery), to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.

W jaki sposób krzewimy wolny i autentyczny styl komunikacji wewnątrz wspólnoty i jej organów, bez dwulicowości i oportunizmu?

A w odniesieniu do społeczeństwa, do którego należymy?

Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne?

Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)?

Kto przemawia w imieniu wspólnoty chrześcijańskiej i jak jest on wybierany?

4) CELEBROWANIE. „Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.

W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i ukierunkowują nasze „podążanie razem”?

W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje?

W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania?

Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?

5) WSPÓŁODPOWIEDZIALNI W MISJI. Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.

Wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, zatem w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany do bycia czynnym uczestnikiem misji?

W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, w badania naukowe i nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka i troska o wspólny dom, o ekologię itp.)?

Jak pomaga im przeżywać to zaangażowanie w logice misyjnej?

W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i kto w nich uczestniczy?

W jaki sposób są włączane i dostosowywane różne tradycje dotyczące stylu synodalnego, stanowiące dziedzictwo wielu Kościołów, zwłaszcza wschodnich, w perspektywie skutecznego świadectwa chrześcijańskiego?

Jak przebiega współpraca na terytoriach, gdzie istnieją różne Kościoły sui iuris?

6) PROWADZENIE DIALOGU W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE. Dialog jest drogą wytrwałości, która obejmuje także milczenie i cierpienie, lecz jest zdolny do zbierania doświadczeń ludzi i narodów.

Jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie naszego Kościoła partykularnego?

W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności?

W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, z oraz pomiędzy wspólnotami zakonnymi obecnymi na tym terenie, z oraz pomiędzy stowarzyszeniami i ruchami świeckich itd.?

Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania rozwijamy z wyznawcami innych religii i niewierzącymi?

W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego, ubogich itd.?

7) Z INNYMI WYZNANIAMI CHRZEŚCIJAŃSKIMI. Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce w procesie synodalnym.

Jakie relacje utrzymujemy z naszymi braćmi i siostrami innych wyznań chrześcijańskich?

Jakich obszarów one dotyczą?

Jakie owoce wynieśliśmy z tego „podążania razem”? Jakie są trudności?

8) WŁADZA I UCZESTNICTWO. Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym.

W jaki sposób są określane cele, do których należy dążyć, droga do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć?

Jak sprawowana jest władza w naszym Kościele partykularnym?

Jakie są praktyki pracy zespołowej i współodpowiedzialności?

Jak promuje się posługi świeckich i podejmowanie odpowiedzialności przez wiernych?

Jak funkcjonują organy synodalne na poziomie Kościoła partykularnego?

Czy są one doświadczeniem owocnym?

9) ROZEZNAWANIE I PODEJMOWANIE DECYZJI. W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsensusu wypływającego ze wspólnego posłuszeństwa Duchowi Świętemu.

Za pomocą jakich procedur i jakich metod wspólnie rozeznajemy i podejmujemy decyzje?

Jak je można ulepszyć?

Jak krzewimy udział w podejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie?

Jak artykułujemy fazę konsultacyjną z tą decyzyjną, proces dochodzenia do decyzji (decision-making) z momentem jej podjęcia (decision-taking)?

W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość i możliwość rozliczenia?

10) FORMOWANIE SIĘ DO SYNODALNOŚCI. Duchowość podążania razem jest powołaniem do stawania się zasadą wychowawczą dla formacji osoby ludzkiej i chrześcijanina, rodzin i wspólnot.

Jak formujemy osoby, zwłaszcza te, które pełnią odpowiedzialne funkcje we wspólnocie chrześcijańskiej, aby były bardziej zdolne do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem i dialogowania?

Jaką formację oferujemy w zakresie rozeznawania i sprawowania władzy?

Jakie narzędzia pomagają nam odczytywać dynamiki kultur, w których jesteśmy zanurzeni i ich wpływ na nasz styl Kościoła?