Powiedział mi senior w imieniu ks. inspektora, że po wielkich rekolekcjach będę wyświęcony na kapłana. Dzięki Bogu! Na koniec osiągnę szczęście, o którym tyle marzyłem. Być kapłanem katolickim, to szczyt szczęścia.

O Panie, Boże mój! Ileż to przy świetle tych ćwiczeń spostrzegam w sobie plam, niedoskonałości. Udziel mi o Panie łaski Twej, abym mógł teraz oczyścić z nich zupełnie serce swoje.

Bez niej kapłan nie będzie miał żadnego wpływu na otoczenie, wszystkie czynności kapłańskie będą bezowocne.

Jutro zostanę kapłanem - Homo Dei, a więc muszę być świętym, muszę dążyć do doskonałości za pomocą wszelkich środków. Cały oddaję się Bogu, niczego nie zostawiając sobie.

Chcę być zawsze kapłanem według Serca Chrystusowego. Dla osiągnięcia tego celu muszę być przede wszystkim mężem modlitwy.

Jestem żołnierzem Chrystusowym [...] Temu też Panu memu całkowicie się poświęcam, wołając słowy św. Ignacego: 'Monarcho Najwyższy świata całego, wyznaję, żem niegodzien iść za Tobą, lecz pełen ufności w łaskę i opiekę Twoją poświęcam dziś Tobie całą moją istotę. To czym jestem i cokolwiek posiadam, wszystko pod Twoją wolę najświętszą poddaję. Oświadczam więc Tobie, o najdoskonalsza Dobroci, oświadczam wobec Najchwalebniejszej Panny i Matki Twojej Maryi, wobec Niebieskiego Dworu Twojego, że pragnę, że chcę, najwyraźniej, że niezachwianie stanowię oderwać się w duchu od wszystkich dóbr ziemskich, a iść za Tobą, jak mogę, najbliżej: i będę, jeśli się Tobie podoba, będę rzeczywiście ubogim, rzeczywiście pokornym. Jeśli chcesz Panie, pójdę za Tobą, dzieląc wszystkie upokorzenia, całą sromotę Twoją, żyjąc i umierając na stanowisku, gdzie dla chwały Twej i zbawienia mego umieści mnie Boskie powołanie Twoje'.

Wszystkie te postanowienia będę odnawiać co miesiąc, w dniu spowiedzi miesięcznej. Jezu najsłodszy do Serca rany przyjmij mnie grzesznego, Krwią Twoją odkupionego.

Otrzymałem święcenia kapłańskie Niech Panu Bogu będą najwyższe dzięki za to.

Odprawiłem prymicje [...] Rozpłakałem się z radości i wzruszenia. Jaki ja teraz szczęśliwy.

Ileż to Pan Bóg łask swoich zlewa na grzesznego człowieka! Ile pociech niezasłużonych mu udziela szczególniej w sakramencie ołtarza.

Jak wielkim dobrodziejstwem dla człowieka jest ten sakrament dopiero w konfesjonale można dobrze poznać. Tam się serca otwierają, tam grzechy człowiek swe zmywa, pozostawia niepokoje. Stamtąd odchodzi z pokojem w duszy. Tam obszerne pole dla kapłana do zbierania obfitych zasług [...].

Więc to już mam być w suchotach. Śmierć zajrzała mi w oczy. Umierać co prawda, jeszcze by się ogromnie nie chciało. Jeszczem nie przygotował się dobrze na tak ważną chwilę. Nie spłaciłem długu wdzięczności Panu Bogu za otrzymane dobrodziejstwa, nie odpokutowałem za wielkie me przewinienia. Tak by się jeszcze chciało pożyć, choć kilka lat. Ale kto wie, co by mię wtedy spotkało? Może bym tylko więcej Pana Boga naobrażał? Jeżeli teraz mam umierać, widać, że to dla mnie będzie najlepiej. Niech się dzieje wola Boża!