Wielki Jubileusz 2000 był czasem radości wszystkich chrześcijan przeżywających kontemplację Bosko-ludzkiego oblicza swego Oblubieńca i Pana (por. TMA 16, NMI 1). Radosnemu charakterowi jubileuszowego świętowania towarzyszył smutek z świadomości największego, zdaniem Papieża, grzechu drugiego tysiąclecia - rozdarcia w Kościele Chrystusowym. W tym kontekście nie bez znaczenia jest fakt, że klamrami spinającymi obchody jubileuszowe stały się Tygodnie Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Swą troskę o jedność w Kościele Chrystusowym wyraził Ojciec Święty w Liście Apostolskim Tertio Millennio Adveniente, czyniąc z pragnienia urzeczywistnienia pośród chrześcijan Chrystusowych słów z Wieczernika Aby byli jedno (J 17, 21), najbardziej żarliwe błaganie, jakie w czasie jubileuszowych dni winno być skierowane do Pana (por. TMA 16). Pośród wielu jubileuszowych stacji wydarzeń, uświadamiających przynależność do Boga, który dwa tysiące lat temu stał się człowiekiem, były i te o charakterze ekumenicznym. 18 stycznia 2000 r., w czasie trwania Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, na progu Nowego Tysiąclecia, w Bazylice Św. Pawła za Murami w Rzymie, u boku Papieża, stanął cały Kościół. Otwarły się Drzwi Święte, a ich próg przekroczyły delegacje Patriarchatów: Ekumenicznego w Konstantynopolu, znak obecności Patriarchy Bartłomieja I; grekoprawosławnego Aleksandrii, reprezentująca Patriarchę Petrosa VII, Antiochii świadcząca o duchowej obecności Patriarchy Ignace IV Hazim, Jeruzalem, poprzez którą próg Drzwi Świętych przekroczył Patriarcha Diodoros. Z Moskwy na ten dzień przybyli wysłańcy Patriarchy Wszechrusi Aleksego II, z Serbii Patriarchy Pawła, Rumunii Patriarchy Teoktysta. Swoją duchową łączność wyrazili Arcybiskupi Autokefalicznych Kościołów Prawosławnych w Polsce, Albanii, Finlandii. Reprezentowany był też Kościół Apostolski Ormian. Chrześcijański Zachód stanął w osobach przedstawicieli wspólnot Kościołów Starokatolickiego, Luterańskiego, Metodystycznego. Z Canterbury przybył, by zaświadczyć o swej przynależności do Chrystusa Prymas Kościoła Anglikańskiego. Razem, choć podzieleni, za widzialną Głową Kościoła Katolickiego, przestąpili Próg Nadziei Trzeciego Tysiąclecia. Ekumeniczne otwarcie Drzwi Świętych nie było jedynym przejawem pragnienia Papieża, Aby byli jedno (J 17, 21), wyrażonym w jubileuszowe dni. 18 września 2000 r. przy okazji spotkania z Międzynarodową Komisją Mieszaną do dialogu pomiędzy katolikami i Kościołami Reformowanymi, Ojciec Święty zwrócił uwagę, że dialog ekumeniczny to okazja do rachunku sumienia, wezwanie do nawrócenia, uznanie wzajemnej odpowiedzialności za przeszłość i podjęcie trudu optymistycznego spojrzenia w przyszłość. 9 listopada 2000 r. gościem Papieża był Karekin II, Katolikos (Zwierzchnik) wszystkich Ormian. 16 listopada 2000 r. Ojciec Święty spotkał się z Ekumeniczną Wspólnotą z Bossey, która jest świadectwem jedności w różności przeżywanych tradycji chrześcijańskich.

Na początku jubileuszowych obchodów, długo oczekiwaną rzeczywistością, stało się papieskie pielgrzymowanie do Ziemi Świętej. Kair, z wezwaniem skierowanym do wszystkich wspólnot chrześcijańskich nie ma czasu do stracenia w sprawie pojednania, Góra Synaj, z papieskim pragnieniem, by Klasztor św. Katarzyny był jasną latarnią, która wzywa wszystkie Kościoły do lepszego wzajemnego poznania i odkrycia tego, co w oczach Bożych jest ważne w tym, co jednoczy nas w Chrystusie, Jordania, Betlejem, Nazaret, Jerozolima, to miejsca, które od dwóch tysięcy lat jednoczyły wszystkich wyznawców Chrystusa. I tym razem z tych świętych miejsc obiegło świat papieskie pragnienie dążenia ku jedności z całkowitym poszanowaniem różnorodności wyrażającej piękno i bogactwo przez Boga objawionego i niepodzielnego dziedzictwa Kościoła powszechnego.

To bogactwo jubileuszowych znaków i przeżyć zostało zreasumowane i ukazane jako zobowiązanie do świadczenia o miłości, której owocem i objawieniem jest Komunia, jedność ducha i jedność serca (por. NMI 42), w ogłoszonym .... Liście Apostolskim Papieża Jana Pawła II Novo Millennio Ineunte. Także i ten dokument papieski przepełniony jest troską o jedność Kościoła. Wielki Jubileusz, pisze Papież, kierując nasze spojrzenie ku Chrystusowi, pozwolił nam pełniej uświadomić sobie istotę Kościoła jako tajemnicy jedności. Wierzę w jeden Kościół, ma swój najgłębszy fundament w Chrystusie, w którym Kościół nie jest podzielony. Podział powstaje na płaszczyźnie historii, w relacjach między dziećmi Kościoła, jako skutek ludzkiej nieudolności w przyjmowaniu daru, który nieustannie spływa z Chrystusa na Jego Mistyczne Ciało (NMI 48).

Echo papieskiego głosu, wyrażającego pragnienia całego Kościoła Aby byli jedno (J 17, 21), dotarło do Białegostoku. W Mieście Miłosierdzia Kościół Chrystusowy oddycha pełnymi płucami, spotykającym się tu dziedzictwem Wschodu i Zachodu. 19 stycznia 2001 r. w Cerkwi p.w. Świętego Ducha zjednoczył się w modlitwie o jedność chrześcijan, wraz ze swoimi pasterzami, jeden w wyznawanej wierze, a podzielony w ludziach, Kościół Chrystusowy. Przedłużeniem tego modlitewnego wołania była sprawowana 20 stycznia 2001 r., w białostockiej katedrze, Eucharystia. Przy ołtarzu stanął Pasterz Białostockiego Kościoła Katolickiego Arcybiskup Wojciech Ziemba, obok Biskup Pomocniczy Edward Ozorowski, księża, alumni Seminarium Duchownego, nieopodal Władyka Jakub, zwierzchnik Prawosławnej Diecezji Białostocko-Gdańskiej wraz z towarzyszącymi mu kapłanami, przedstawiciel Zboru Chrześcijan Baptystów, wszyscy pragnący jedności Kościoła. Dawało się odczuć zrozumienie potrzeby świadomości, o której mówił Papież 25 marca 2000 r., w czasie ekumenicznego spotkania w Jerozolimie, świadomości, że uczniowie Pańscy razem mają wspólną misję służenia Ewangelii. Świadomości, że im bardziej jednoczymy się wokół Jezusa na modlitwie, tym odważniej winniśmy stawać w rozwiązywaniu bolesnej rzeczywistości podziałów. Pielgrzymia droga Kościoła w tym nowym wieku i nowym tysiącleciu jest wytyczona dążeniem do jedności.