Podsumowaniem pierwszej częœci artykułu było stwierdzenie, iż bioenergoterapeuta, chcšc działać skutecznie musi posługiwać się intuicjš mediumicznš, tzn. stać się medium. Medium to osoba, która ma œwiadomy lub nieœwiadomy kontakt z bytami duchowymi. Nie wszyscy bioenergoterapeuci zdajš sobie sprawę z obecnoœci duchów podczas seansów uzdrawiajšcych. Sš jednak i tacy, którzy nie tylko œwiadomie kontaktujš się z owymi bytami, ale i otwarcie o tym mówiš. Wydaje się to mało prawdopodobne, wręcz nierzeczywiste. Dlatego oddajmy głos samym bioenergoterapeutom.
   Marian Tyœlewicz (doktor inżynier, uzdrowiciel z Gdańska, zajmuje się bioenergoterapiš 18 lat) mówi: „Gdy bioenergoterpeuta staje do uzdrawiania pomagajš mu duchowi opiekunowie. Ja mam szeœciu takich niewidzialnych opiekunów, a moje pierwsze Ťwestchnienieť jest kierowane właœnie do nich. Oznacza to otwarcie się na współpracę z duchowymi opiekunami.” (Nieznany Œwiat 1996 nr 5 s.39)
   Jose Segundo (filipiński uzdrowiciel, przeprowadzajšcy tzw. bezkrwawe operacje) zapytany o sposób w jaki uzdrawia, odpowiedział: „ Jeœli chodzi o operacje w ciele pacjenta, nie ma tu co tłumaczyć. Otrzymuję po prostu rozkaz od siły wyższej: otwórz ciało, no i otwieram je.”(Nieznany Œwiat 1993 nr 5 s. 18-19)
   Antonio Agpaoa (filipiński uzdrowiciel, przeprowadzajšcy bezkrwawe operacje) na pytanie, w jaki sposób otwiera powłoki ciała i potem je zamyka, odpowiedział, że robi to nie on, ale ŤMoc Duchowať. (Problemy Zjawisk Nieznanych 1986 nr 1 s. 11)
   Rodzi się pytanie, kim sš „opiekunowie duchowi” Mariana Tyœlewicza, jakiego rodzaju „siła wyższa” wspomaga Jose Segundo czy Antonio Agpaoa. Na to pytanie w sposób nie budzšcy wštpliwoœci odpowiada ojciec Jacques Verlinde, który przez wiele lat, również praktykował bioenergoterapię. Oto fragmenty jego œwiadectwa:
   ”... okazało się, że mogę także uzdrawiać. Uzdrawiać przez dotyk. I namówiono mnie do używania tego, co nazywano darem, aby czynić dobro bliŸnim.
   W czasie, gdy praktykowałem to leczenie przez dotyk, zaczšłem mieć różne doœwiadczenia, które były naprawdę zadziwiajšce.
   Chcę tutaj mocno podkreœlić, że jednoczeœnie miałem już w sobie życie wiary, wiary solidnej. Ja rzeczywiœcie wierzyłem i kochałem mego Pana, codziennie byłem na Mszy œw., codziennie mówiłem Różaniec, codziennie miałem swój czas modlitwy osobistej.
   I zdarzyło mi się coœ bardzo dziwnego. W czasie praktykowania uzdrawiania przez dotyk, zdałem sobie nagle sprawę, że zamieszkuje we mnie i kieruje mnš jakiœ wewnętrzny głos, pewien byt, który do mnie przemawia. I pomyœlałem sobie: A cóż to takiego dziwnego? [...] Byłem więc bardzo zaniepokojony tym wewnętrznym głosem. Nie znałem dostatecznie Słowa Bożego, ale znałem je już na tyle dobrze, że wiedziałem, że to nie Jezus do mnie mówi. W zwišzku z tym zastanawiałem się, co to może być.
   Teraz wiem, że było to po prostu doœwiadczenie spirytystyczne, to, co się dzisiaj nazywa channelingiem. Channel to po angielsku znaczy „kanał”, a ja stałem się takim kanałem, przekaŸnikiem pewnego bytu duchowego, który chciał się mnš posługiwać. Jeœli poszukacie takiej praktyki w Ewangelii, to na pewno jej tam nie znajdziecie...
   [...] zaczšłem rozmawiać i pytać o to ludzi, którzy także praktykowali uzdrawianie. Oni powiedzieli:
   - Ależ to jest oczywiste, ty po prostu pracujesz z tym duchem. Nie mógłbyœ mieć absolutnie tego typu pozytywnych rezultatów, gdybyœ nie miał ducha, który by ci pomagał.
   I wtedy zaczšłem być coraz bardziej zaniepokojony. To, co okreœlano jako dar naturalny, okazało się czymœ dużo mniej naturalnym niż by się zdawało. Okazało się, że potrzebuję pomocy jakiegoœ nieznanego bytu duchowego, żeby móc stosować radiestezję i uzdrawianie przez dotyk. Wtedy odpowiadano mi zawsze:
   - Ależ słuchaj, nie przejmuj się, dziękuj za to. To jest taki duch przyjazny. Nie ma problemu, to sš duchy uzdrawiajšce.
   Ja jednak cišgle nie byłem przekonany. [...] Pewnego dnia byłem na Mszy œw. pod Paryżem. W momencie kiedy kapłan podnosił Hostię w czasie Podniesienia, ten sam duch, który dotšd mi podpowiadał, nagle zaczšł wyrzucać z siebie cały strumień bluŸnierstw.
   Byłem przerażony, bo naprawdę miłowałem Jezusa i dla mnie duch, który bluŸni przeciwko Jezusowi nie może być przyjazny dla człowieka. On się wreszcie odsłonił. Może pozwoliłby na to, żeby nastšpiło jeszcze kilka uzdrowień, ale w tym momencie objawił się, pokazał się jako duch nieprzyjazny, zły, ponieważ bluŸnił Jezusowi w Eucharystii. [...] I musiałem przejœć całš serię modlitw o uwolnienie wewnętrzne, abym mógł zostać całkowicie uwolniony od tych nieproszonych goœci.”¹
   
   Zanim więc udamy się do bioenergoterapeuty, czy innego uzdrowiciela warto uœwiadomić sobie, przez jakie siły będziemy „leczeni” i czy rzeczywiœcie warto zabiegać o zdrowie za wszelkš cenę. Może się bowiem zdarzyć tak, iż stracimy więcej niż zyskamy. Warto w tym miejscu przypomnieć sobie przestrogę Jezusa Chrystusa: „Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyœć odniesie człowiek, choćby cały œwiat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swojš duszę?” (Mt 16, 25-26)
   Ilustracjš tej bożej prawdy niech będzie krótkie œwiadectwo kobiety, która dla ratowania zdrowia poddała się zabiegom niekonwencjonalnej medycyny.
   
   Droga do zdrowia
   Wieloletnie choroby - a szczególnie schorzenie kręgosłupa - skłoniły mnie do tego, by zaczšć korzystać z pomocy bioenergoterapeutów. Uczestniczyłam w seansach psychotronicznych, stosowałam akupresurę, dietę wegetariańskš i polecałam swemu otoczeniu te ,,odkrycia''. Fascynacja tymi praktykami pogłębiała się - a ja nawet nie zauważyłam, że otwiera się w moim ciele coraz więcej centrów energetycznych. Zaczęłam wyczuwać energie i to nawet najdelikatniejsze jej wibracje pochodzšce z otoczenia (tak to przynajmniej okreœlały podręczniki). Zaczynało to być bardzo męczšce. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że stałam się medium, którego umiejętnoœci były wykorzystywane także w miejscu mojej pracy. Zaczęłam czuć się coraz gorzej. Szczególnie jeden z ,,bioenergoterapeutów'' skutecznie mi w tym ,,pomógł''. Weszłam do jednej z sekt paraterapeutycznych. Wystarczyło niewiele wizyt, by jeszcze wzrosło moje zniewolenie, które przecież trwało już od kilku lat. Nawet nie zwróciłam uwagi, jak bardzo w przecišgu tego całego czasu oddaliłam się od Boga.
   Sekta roztoczyła nade mnš - już na dobre - swe macki, ale ja o tym nie wiedziałam. Nawet po moim nawróceniu nie chcieli mnie zostawić w spokoju. Przełomem w mym życiu stało się spotkanie z [ojcem] Aleksandrem Posackim SJ i z grupš osób z nim zwišzanych. Tak naprawdę moje ,,przebudzenie'' rozpoczęło się od momentu, gdy dzięki rozmowie z o. Aleksandrem zrozumiałam, że uzyskujšc zdolnoœci medialne, zaczęłam tracić duszę. Wyrywanie się z tych praktyk było ogromnie trudne i bez modlitwy, mojej i wielu innych osób, żywego uczestnictwa we Mszy œw. byłoby chyba niemożliwe. Od tego momentu minęło prawie szeœć miesięcy. Doznaję cudu uzdrowienia nie tylko ciała, ale także duszy i serca. Chwała Panu! - Danuta^{2
   
   1}Verlinde Joseph-Marie, Bóg wyrwał mnie z ciemnoœci. Warszawa 1998, s.48-52.
   ²Tekst œwiadectwa ze strony internetowej http://www.infosekt.info.pl z dn.28.07.1999 r.