W tradycji biblijnej krew ludzi i zwierząt uchodziła za siedlisko i symbol życia, za jego materialną postać.  Źródłem i dawcą życia jest sam Bóg. Ze względu na tajemniczą, organicznie związaną z fenomenem życia wartość krwi, dysponowanie nią, określone przepisami Prawa, było zasadniczo zarezerwowane Bogu. Jedynie On decydował o przeznaczeniu życionośnej krwi.
Nic dziwnego, że krew miała szczególne znaczenie w obrzędach kultowych Starego Przymierza, których najistotniejszym aktem były składane Bogu ofiary. Będąc odpowiedzią Izraela na miłość i dobrodziejstwa Boże, ofiary wyrażały jednocześnie świadomość całkowitej zależności od Boga i ufną gotowość posłuszeństwa Jego woli. Uczestnictwo w obrzędach ofiarnych miało tworzyć całokształt życia religijno-moralnego Ludu w duchu Przymierza, przenosić z tego, co świeckie, w sferę świętości Bożej.
Godna wyłącznie Boga ofiara z krwi, w której krew ludzką zastępowała krew zwierząt ofiarnych, miała na celu oczyszczenie z grzechów, przebłaganie i uzyskanie miłosiernego przebaczenia Boga. On sam uczynił ją środkiem ekspiacji: „Życie ciała jest we krwi, a Ja dopuściłem ją dla was, aby dokonywała przebłagania za wasze życie” (Kpł 17,11). Oczyszczenia, zarówno od winy moralnej jak i nieczystości obrzędowej, dokonywała nie tyle sama krew, i płynące z Miłosierdzia postanowienie Boże.

Tak ważna i brzemienna w symbolikę „krew Przymierza”, jakie Pan zawarł ze swoim Ludem na Synaju, była zarazem proroczym znakiem, zapowiedzią wspólnego życia Boga z ludźmi. Przymierze bowiem, które stanowi rdzeń religii objawionej, podporządkowane jest trwałości życia, zakorzenionego w Bogu. Implikuje ideę zbawienia, polegającego na wyzwoleniu z niszczącej mocy grzechu i na zjednoczeniu z Bogiem.
Najbardziej popularnym zwierzęciem ofiarnym był baranek ze względu na swoje naturalne przymioty, takie jak niewinność, cierpliwość i posłuszeństwo. Krew baranka znakomicie odpowiadała wymogom godnej Boga ofiary. Stąd nie tylko powstrzymywała gniew Boży lecz także jednoczyła sakramentalną wspólnotę, zebraną na spożywanie wieczerzy paschalnej.
Dzięki pełni Objawienia wiemy, że prorocka wymowa ofiar Starego Przymierza znalazła swoje wypełnienie w tajemnicy Odkupienia, dokonanego przez Chrystusa. To On, mocą swojej przelanej na krzyżu Krwi, urzeczywistnia tęsknotę Ludu Bożego za życiodajną wspólnotą z Bogiem. Jako „ Arcykapłan dóbr przyszłych, przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie” (Hbr 9, 11-1 2). W Jego Krwi ziszcza się definitywna jedność między Bogiem a ludźmi, zamierzona od wieków w Bożym planie zbawienia.

Dobrowolna ofiara Jezusa Chrystusa zawiera i ujawnia w sobie wszystkie aspekty zbawcze ofiar dawnego Przymierza. Zgodnie z biblijną ideą ofiary, Chrystus jako Baranek Boży wylał swą Krew Przymierza za wielu, na odpuszczenie grzechów (por. Mt 26,28). „Krew swoją wylał - mówi święty Tomasz z Akwinu - dla naszego odkupienia i obmycia, abyśmy wykupieni z nieszczęsnej niewoli dostąpili odkupienia ze wszystkich grzechów”. Trafnie wyraża to kościelna pieśń:
O Krwi najdroższa, o Krwi Odkupienia, 
Napoju życia z nieba dla nas dany!
O zdroju łaski, o ceno zbawienia, 
Ty grzechowe leczysz rany!
Człowiek nie może mieć udziału w życiu nieskończenie świętego Boga, bez równoczesnego oczyszczenia i uwolnienia od grzechów, jakiego dokonuje przelana krew Bożego Baranka. Jego krew oręduje również przed obliczem Boga za braćmi i udostępnia dar nowego, doskonałego życia. Przede wszystkim jednak błaga o Miłosierdzie Boże:
Tyś w Jezusowym kielichu zamknięta, 
Abyś nas wszystkich życiem napawała, 
Abyś dla świata, Krwi Boska Prześwięta, 
Miłosierdzie wybłagała!
 Przez posłuszeństwo woli Ojca, posunięte aż do śmierci na Krzyżu, Zbawiciel utwierdził Nowe Przymierze we Krwi swojej. Uczestnicząc w Jego ofierze, ponawianej sakramentalnie w Eucharystii, Kościół, czyli nowy Lud Boży, uświęca się i doświadcza zbawczej wspólnoty ze swoim Bogiem we Krwi Jezusa. Przynosi ona i zarazem otwiera ludziom niewyczerpany ogrom Bożego Miłosierdzi pozwala zanurzyć się w jego cudownej tajemnicy. Przelana za zbawienie świata, staje się świętym napojem Komunii, przekazującym Boży dar życia i nieśmiertelności, we wspólnocie zbawionych:
O Krwi najdroższa, przez Serce przeczyste, 
Gdzie Twoje źródło miałaś na tej ziemi, 
Cześć Tobie niesiem, dzięki wiekuiste,
Z Aniołami, ze Świętymi!

Chrystusowa Krew Odkupienia, która poi, oczyszcza i uświęca dusze w Eucharystii, objawia i woła głośniej niż krew Abla (Hbr 12,24), jak bezmierna jest miłość miłosiernego Ojca do każdego człowieka. Gdy czcząc ją, wnikamy w jej tajemnicę, pozwala nam uświadomić wartość istoty ludzkiej w oczach Bożych, skoro aż taką zapłatę dla jej zbawienia uiścił  Jezus Chrystus. Zbroczony Krwią Chrystusa Krzyż, przez który wiedzie droga do Zmartwychwstania, jest najbardziej radykalnym objawieniem Bożego Miłosierdzia.
”Zamknięta w Jezusowym kielichu” zapłata naszego Odkupienia, dana nam jako Napój Eucharystii, nie tylko przemienia nas wewnętrznie, ale i kieruje nas ku sobie w duchu tej miłości, jaka stanowi istotę życia Bożego. Każe nam pokochać siebie i drugich miłosierną i twórczą miłością, która najdoskonalej włącza nas w Chrystusowe dzieło Odkupienia. Zobowiązuje do trwania w wierności Nowemu Przymierzu z Bogiem, ustanowionemu przez Zbawiciela w Jego Krwi. Do takiej refleksji, otwierającej na Ewangelię i dar Miłosierdzia, zachęca Książę Apostołów, święty Piotr, gdy pisze: „Wiecie bowiem, że z waszego złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, ale drogocenną Krwią Chrystusa, jako Baranka niepokalanego i bez zmazy” (1 P 18-19).
Krwi Odkupienia, zdroju Miłosierdzia, wybaw nas!