Na drodze do wewnętrznej wolności do miłości Boga i drugiego człowieka

Drodzy Młodzi Przyjaciele,

1. Gromadzimy się dzisiaj na dorocznym spotkaniu młodzieży, którego inicjatorem był nasz wielki rodak – św. Jan Paweł II. To on, w 1984 r. zaprosił młodzież po raz pierwszy do Rzymu, aby wspólnie z nimi przeżyć Niedzielę Palmową.

Powtórzył to wydarzenie w roku następnym 1985, w którym miałem szczęście osobiście uczestniczyć. Utkwiło mi mocno w pamięci kilka obrazów z tego dnia. Najpierw niekończące się grupy młodzieży, które z wielkimi palmami w ręku zmierzały z różnych zakątków Rzymu na Plac św. Piotra. Na tle bazyliki św. Piotra, skąpany w mocnym wiosennym słońcu widniał krzyż, ten sam, który potem stał się symbolem Światowych Dni Młodzieży. Modlitwa i medytacja przeplatały się ze śpiewem w różnych językach. Szum powiewających palm wtórował śpiewom. Wszystkim towarzyszył nieopisany entuzjazm.

Cała celebracja przypominała triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy, któremu towarzyszył wielki tłum w ogólnym klimacie radości i świętowania.

2. W homilii, w czasie Mszy św., papież Jan Paweł II, nawiązując do tego właśnie ewangelicznego wydarzenia, mówił: „W radości pielgrzymów, którzy udawali się do Jerozolimy wraz z Jezusem, szczególny udział miała młodzież: dzieci i młodzież (…). Stąd to szczególne uczestnictwo młodzieży w Liturgii Niedzieli Palmowej na Placu św. Piotra (…). W waszym młodzieżowym pielgrzymowaniu łączycie się z młodzieżą z Jerozolimy, która idąc za Jezusem wołała: «Hosanna Synu Dawida. Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie», wyrażając w ten sposób entuzjazm mesjański”.

Ten entuzjazm, mówił dalej Papież, „jest dla Osoby: Jezus Chrystus nie przestaje być Ideałem, najdoskonalszym modelem człowieczeństwa. Młodzi patrzą na Niego dlatego, że młodzieńczość jest symbolem «poszukiwania» modelu człowieczeństwa, modelu człowieczeństwa doskonałego, prostego i przejrzystego, modelu człowieczeństwa wzorowego. Pragnienie takiego człowieczeństwa jest wyjątkowo mocne w młodzieży, dlatego rodzi się w niej najczęściej pytanie: jaki powinien być człowiek? Jakim człowiekiem warto być? Kim powinienem być, aby wypełnić właściwymi treściami ludzką naturę, jaka została mi dana?”.

3. Jakże ważne i ponadczasowe są to pytania. Choć wybrzmiały one 35 lat temu, pozostają wciąż aktualne i dzisiaj. Czy nie nurtują one również w i waszym sercu?

Są to pytania, które towarzyszą każdemu młodemu człowiekowi. Wielokrotnie rodziły się one w moim sercu, podobnie jak teraz rodzą się w każdym z was.

4. Nasze dzisiejsze spotkanie, tu w katedrze, a potem w Zespole Szkół Katolickich, jest próbą odtworzenia klimatu tamtego spotkania, zarówno w Rzymie, jak i w Jerozolimie. Ale nie chodzi tu o klimat zewnętrzny, ile o jedyne i niepowtarzalne przeżycie spotkania z Osobą Jezusa Chrystusa.

Podobnie więc jak na Placu św. Piotra, również i my chcemy w łączności duchowej z młodzieżą całego świata towarzyszyć Jezusowi w triumfalnym wjeździe do Jerozolimy, chcemy przy Nim pozostać kiedy spożywa Ostatnią Wieczerzę, kiedy udaje się do Getsemani, kiedy Go skazują na śmierć. Chcemy Mu okazać naszą bliskość i współczucie stając razem z innymi pod krzyżem. Pragniemy zgłębić i lepiej zrozumieć orędzie Jego krzyża.

5. Samemu, bez pomocy innych, niełatwo jest zrozumieć krzyż i cierpienie Jezusa. Dlatego trzeba poprosić o pomoc kogoś, kto zna cierpienie i zna krzyż Jezusa. Tym kimś jest Matka Boża. Ona patrzyła na mękę swojego Syna, Ona towarzyszyła Mu aż na Golgotę, Ona stała pod krzyżem i patrzyła jak cierpi i jak umiera na krzyżu. Któż więc bardziej niż ona może nam pomóc zrozumieć sens krzyża i znaleźć odpowiedź na to wciąż szokujące pytanie: dlaczego krzyż?

Ona też pomaga nam widzieć w krzyżu nie tylko narzędzie cierpienia i pogardy, ale przede wszystkim źródło niepojętej miłości miłosiernej Boga do każdego z was. „Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście moimi przyjaciółmi” – mówił Jezus do uczniów.

6. Ukrzyżowany Jezus jest dla nas źródłem wiary i prawdziwej wolności. Wiara stawia przed każdym człowiekiem doskonały model człowieczeństwa, daje mu całkowitą wolność wewnętrzną, wolność w wybieraniu między dobrem a złem, wolność w odrzuceniu grzechu i w podejmowaniu właściwych wyborów życiowych. Człowiek wierzący nie daje się skusić fałszywym ideałom, nie ulega pokusie szczęścia opartego tylko i wyłącznie na dobrach materialnych, nie godzi się, gdy zło jest nazywane dobrem, a dobro złem.

7. Wiara daje człowiekowi prawdziwą wolność wewnętrzną. Wiedzieli o tym dobrze faryzeusze i dlatego lękali się jej. „Wówczas to arcykapłani i faryzeusze zwołali Sanhedryn i rzekli: „Jeśli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego”. Dlatego zdecydowano Go zabić.

8. Nieprzyjaciele Jezusa, wówczas jak i dzisiaj, boją się wiary, walczą z nią, niekiedy nawet w sposób wyjątkowo okrutny. To nie przypadek, że każdego roku na całym świecie giną za wiarę tysiące chrześcijan. Zabijani są kapłani, prześladowani wierzący, profanowane są krzyże, zabrania się noszenia znaków wiary w miejscach publicznych. Wszystko po to, aby wiara nie przypominała o Bogu, nie stawiała pytań, nie nurtowała serca i nie prowadziła do wolności.

Świadomi daru krzyża Jezusowego i powołania, jaki Bóg złożył w naszych sercach, zamieńmy entuzjazm triumfalnego wjazdu Niedzieli Palmowej na codzienne świadectwo wiary. Jezus, który oddał za nas swoje życie, daje nam również swój krzyż jako znak mocy i zwycięstwa. Niech On wskazuje ci drogę do wewnętrznej wolności, do miłości Boga i drugiego człowieka. Niech wnosi nadzieję w twoje życie i otwiera perspektywy nowej cywilizacji, cywilizacji miłości, której tak bardzo potrzebuje dzisiejszy świat. Amen.