Będą pomagać swojemu biskupowi

Czcigodni Bracia w kapłaństwie

Umiłowani Bracia i Siostry

Drodzy kandydaci do diakonatu wraz z rodzinami!

1. Dzisiejsze pierwsze czytanie zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich przybliża nam sytuacje Kościoła jerozolimskiego, na początku swojego istnienia. Mówi nam ono, że pierwotny Kościół po Zesłaniu Ducha Świętego zaczął się szybko i dynamicznie rozwijać. Przybywało wiernych, wzrastała liczba uczniów, przyjmowało wiarę w Jezusa Chrystusa nawet wielu kapłanów świątyni, otwierały się coraz to nowe perspektywy posługi apostolskiej i charytatywnej, pojawiały się też nowe potrzeby, problemy i trudności związane z normalnym, codziennym, funkcjonowaniem wspólnoty tego pierwotnego Kościoła.

To właśnie wówczas, jak słyszeliśmy w czytaniu, pojawiło się szemranie hellenistów, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny były zaniedbywane niektóre wdowy.

Apostołowie, choć zatroskani w pierwszym rzędzie o kontynuację misji Jezusa Chrystusa, nie są obojętni na inne potrzeby wspólnoty, zwłaszcza związane z egzystencją ludzką, podobnie jak nie był na nie obojętny sam Jezus. W rzeczywistości, Jezus uzdrawiał chorych, rozmnażał chleb i karmił głodnych, wskrzeszał umarłych, przychodził z pomocą potrzebującym, ukazując w ten sposób wielkie miłosierdzie Boże względem człowieka.

2. Po rozważnym zatem rozpatrzeniu całej sytuacji, zwoławszy wszystkich uczniów, Apostołowie wyznają, że nie jest rzeczą słuszną, aby zaniedbywali słowo Boże, a obsługiwali stoły. Dlatego zwracając się do wszystkich mówią: „Upatrzcież zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości! Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa”.

Wówczas to, wybrano siedmiu mężów pełnych wiary (Szczepana, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja), na których Apostołowie włożyli ręce i modlili się. Jest to moment ustanowienia diakonatu i początek posługi diakońskiej, która trwa po dzień dzisiejszy. Apostołowie zatem ustanowionym diakonom zlecają posługę charytatywną pośród potrzebujących.

3. Za chwilę ten wielki gest wyboru i ustanowienia diakonów powtórzy się i w naszym Kościele białostockim, w naszej archidiecezji. Jest to wymowny moment. Będziemy wzywać Ducha Świętego, aby tych wybranych kandydatów do diakonatu umocnił swoimi darami i przysposobił ich serca do podjęcia posługi diakońskiej w Kościele, która im zostanie zlecona.

Na wzór posługi diakońskiej we wspólnocie jerozolimskiej również i nasi przyszli diakoni będą pomagać swojemu biskupowi i jego prezbiterom w posłudze słowa, ołtarza i miłości, okazując się sługami wszystkich. Jako słudzy ołtarza będą głosić Ewangelię, przygotowywać Ofiarę Eucharystyczną i rozdzielać wiernym Ciało i Krew Pańską. Oprócz tego, na polecenie biskupa będą mogli głosić homilie i kazania, przekazywać Bożą naukę wierzącym i niewierzącym, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, asystować przy zawieraniu związków małżeńskich oraz je błogosławić, nosić Wiatyk do ciężko chorych i przewodniczyć obrzędom pogrzebu. Diakoni uświęceni przez nałożenie rąk, które pochodzi od Apostołów, i ściśle związani z ołtarzem, będą pełnić dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa lub proboszcza (por. Obrzęd) parafii na która zostaną skierowani.

4. Drodzy Kandydaci do diakonatu. Święcenia diakonatu, które za chwilę zostaną wam udzielone, i posługa diakońska, do której zostaniecie włączeni, nie są przymusem, lecz waszym dobrowolnym wyborem. To jest wasz osobisty i wolny wybór dokonany w odpowiedzi na zaproszenie Chrystusa, które On sam do was skierował przed kilkoma laty.

Kierując się wielkim pragnieniem pełnienia woli Bożej, którą jest dobro i zbawienie każdego człowieka, oddaliście swoje serce i swoje życie Jezusowi. Od tej chwili niepodzielnie należycie do Niego. Z Jego woli podejmować będziecie posługę tam, gdzie On was będzie posyłał.

W codziennej modlitwie i medytacji, w posłudze ołtarza, odkrywajcie Jego obecność, upodabniajcie się do Niego, aby Go wiernie naśladować. Wsłuchujcie się z wielką uwagą w Jego głos, starajcie się nieustannie odczytywać i rozpoznawać Jego wolę, aby wasza posługa była zawsze Jego posługą.

Za przykładem pierwszych diakonów Kościoła jerozolimskiego, wypełniajcie chętnie wolę Bożą. Bądźcie mężami pełnymi Ducha Świętego, świećcie przykładem niezachwianej wiary i dobrych obyczajów, zachowując celibat i czystość serca, które są znakiem zjednoczenia z Chrystusem. Rozpalajcie swoje serca miłością Jezusową, aby służyć z radością Bogu i ludziom. Zaproście do swojego życia Ducha Świętego, a wasza posługa będzie przesycona miłością i będzie owocować obfitością dzieł miłosierdzia. Wzywajcie nieustannie Ducha Świętego, a wasze serca zapłoną ogniem zatroskania zarówno o tych, którzy pozostają w owczarni Chrystusowej, jak i o tych, którzy stracili sens życia, pogubili się, którzy doświadczani są biedą i potrzebami, którzy czują się zapomniani i odrzuceni. Pozwólcie się prowadzić Duchowi Świętemu, a wasza posługa apostolska będzie niezmordowanym wychodzeniem ku nawet najbardziej oddalonym peryferiom ludzkiej egzystencji.

Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! Bądźcie widzialnym znakiem Jezusa Chrystusa pośród ludzi. Bądźcie zawsze uważni i wyczuleni na ich wołanie i ich potrzeby.

5. Wam drodzy Rodzice dziękuję z całego serca, że oddaliście na służbę Bogu i Kościołowi tych waszych synów. Niech Bóg wam, wynagrodzi swoim błogosławieństwem.

6. Was wszystkich, drodzy Bracia i Siostry, proszę, abyście otoczyli tych nowych diakonów swoją chrześcijańską troską i miłością. Otoczcie ich waszą żarliwą modlitwą, aby oni stali się skutecznym narzędziem łaski i miłosierdzia Bożego w ręku Jezusa Chrystusa, który ich wybrał, powołał, a teraz ustanawia diakonami.