- 50-lecie urodzin i 30 lat twórczości literackiej to niewątpliwie okazja do szczególnych refleksji.

 - Podsumowywanie jest zawsze trudne. Mogę tylko powiedzieć, że przez te trzydzieści lat od debiutu dbałem o jedno: zależało mi na tym, żeby pisaniem nikogo nie skaleczyć. To bardzo delikatna struna, trudna do zdefiniowania, do opisu, ale nie do mnie należy ta ocena. Natomiast w tych dwudziestu paru książkach i arkuszach, które wydałem (nie wliczam w to wszelkich prac translatorskich czy redakcyjnych) zawsze miałem na uwadze - pomimo swoich wewnętrznych ciemności, z którymi próbowałem jakoś sobie radzić - żeby ten świat, który próbuję w jakiś sposób diagnozować piórem, niósł w sobie nadzieję. Może dlatego, że ta moja potrzeba utrwalania jak gdyby własnego widzenia świata, wyrastała z pewnych wartości, które wyniosłem z domu rodzinnego.

- Tak. Ja zdaję sobie sprawę, że jestem bardzo podzielony. To znaczy - jestem człowiekiem grzesznym, ale czy muszę akurat o tych swoich, trudnych często wyborach, pisać bez nadziei? Chyba nie. I dlatego, pomimo takich czy innych opcji literackich, tendencji czy mody, która w literaturze również daje o sobie znać, traktowałem to, co robiłem, jako próbę docierania do pewnych wyniesionych jak gdyby z kołyski, moich wizji, moich nadziei związanych ze światem, i próbowałem je w jakiś sposób wyartykułować.

- Ten świat miał być światem, który niósł w sobie Światło. Zarzuca mi się, że zbyt często powtarzam określenia: światło i nadzieja. Ale, mój Boże, ja nie jestem pisarzem, który buduje sobie piedestał. Nie do mnie akurat należy ta rola. Zarzuca mi się też, że istnieje przecież literatura, która próbuje dookreślić się w określonym czasie, często nawet sięgając do tematów, które są tematami - nazwijmy to umownie - rynsztokowymi. Ja oczywiście, tych tematów też nie omijam w pisaniu, z tym, że nawet jeżeli człowiek znajdzie się w położeniu "blisko ziemi", to nie oznacza, że nie może mieć w sobie nadziei. Że to jest również jakiś sposób pokazywania owej nadziei, drogi do tego, do czego tęsknimy i do czego tak mozolnie przez całe życie zmierzamy.

- Dotyczy wartości chrześcijańskich. Mogę sobie jedno w życiu powiedzieć, że nigdy nie ukrywałem kim jestem, jakim wartościom hołduję, jakich wartości powinienem się trzymać. Pomimo upadków, które zdarzają się każdemu, i dlaczego miałyby mnie ominąć? Każde doświadczenie pozostawia na naszym organizmie głęboki ślad, a ja próbowałem z tego doświadczenia wydobyć również jakiś optymizm. To jest szkoła, którą każdy z nas przechodzi, która kończy się z chwilą ostatecznego rozrachunku, czyli śmierci. Dlatego pojawia się u mnie sporo tematów, które nie wynikają jak gdyby z lęku przed śmiercią, ale próbują tę śmierć, czy starość, obłaskawić. To jest doświadczenie również ogromnie ważne w życiu i ja do niego dorastam. Czy jestem w stanie zrozumieć je do końca, nie wiem. Ale ono istnieje właściwie w każdym wierszu. Bo moje pisanie nie wynika z założeń, że mogę napisać książkę na ten lub inny temat. Wiersze pojawiają się bardzo rzadko. Ostatnie napisałem teraz, po półrocznej przerwie. Dlaczego je zapisuję? Bo kiedy puchną wargi od słów, w okresie takiego napięcia, jak w instytucji, w której pracuję...

- ...nie jestem w stanie przygotować jakichkolwiek dokumentów, ponieważ zaczyna prawdopodobnie ciążyć na nich język literacki. To moje widzenie zaczyna mi przeszkadzać w pracy, bo ja wtedy mówię nieco innym językiem. Więc wyzwalam się z tej "inności", zapisuję to w wierszu i - wracam znowu do normalnego trybu życia.

- To antologia poezji religijnej, została zbudowana z tekstów nadesłanych. W anonsach prasowych napisano, że nie obowiązują w niej prawidła poprawności literackiej. Nadesłano tysiące tekstów, które w tematyce religijnej osadzają się, natomiast co do wartości artystycznych mam ogromne zastrzeżenia. Stąd też dokonałem wyboru, w którym znalazły się wiersze o proweniencji ludowej, i wiersze tzw. "literatury wysokiej". Ta różnorodność powoduje, że można tę antologię odbierać jako niespójną. Cieszę się, że antologia jest i żyje swoim rytmem.

- No tak, i nie jest to odbieranie możliwości działania innym. Uważam, że mogą tworzyć się różne środowiska, natomiast - może to jest moja misja? - wokół pewnych wartości chrześcijańskich, które są różnie opisywane, chciałbym skupić ludzi, którzy czują potrzebę wspólnoty. Stąd też uważam, że jeżeli są tacy, którzy chcą zajaśnieć swoim piórem w formie debiutów (ale nie dotyczy to wyłącznie debiutantów), to moją rolą jest to środowisko skupiać wokół siebie i osób, z którymi współpracuję. Myślę, że to jest bardzo ważna sprawa, której poświęcam swój prywatny czas. Cieszę się, że rodzą się nowe książki, nigdy nie odczuwałem zagrożenia z jakiejkolwiek strony. Istnieje potrzeba znalezienia miejsca w literaturze i w życiu. Mam nadzieję, że za dwa miesiące ujrzy światło dzienne pierwszy numer almanachu literackiego naszego regionu.