W Watykanie dnia 30 kwietnia 2000 roku w centrum obchodów Roku Świętego, odbyły się uroczystości kanonizacyjne siostry Marii Faustyny Kowalskiej. Na podkreślenie zasługuje fakt, że była to pierwsza kanonizacja w obchodach Jubileuszowego Roku Świętego. W przepięknej słonecznej aurze i Wielkanocnej jeszcze scenerii Placu św. Piotra, upiększonego drzewkami oliwnymi oraz niezliczoną ilością kwiatów, uczestniczyło ok. 200 tys. pielgrzymów przybyłych z całego świata i trzydziestotysięcznej rzeszy Polaków. Mszę św. kanonizacyjną koncelebrowało z Ojcem Świętym kilku kardynałów oraz piętnastu biskupów i ponad pięćdziesięciu kapłanów, szczególnie polskich, na czele z Księdzem Ronaldem Pylet, który urodził się i sprawuje posługę kapłańską w Ameryce Północnej. To właśnie on doznał cudu uzdrowienia za wstawiennictwem Świętej, co stało się podstawą do rozpoczęcia procesu kanonizacyjnego. Uroczystości transmitowane były przez pierwszy program TV włoskiej RAI oraz przez TV polską.

Na początku liturgii, Abp Jose Saraiva Martins, Prefekt Kongregacji ds. Świętych, przedstawił wiernym sylwetkę Świętej. Urodziła się we wsi Głogowiec w 1905 raku jako trzecia z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich. Głos powołania zakonnego odczuwała już od siódmego roku życia i w 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. W klasztorze przeżyła trzynaście lat pełniąc w wielu domach zakonnych obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Najdłużej przebywała w Płocku, Wilnie i Krakowie.

Charakteryzując jej cechy osobiste, Abp Martins podkreślił wierne zachowywanie reguły zakonnej, wewnętrzne skupienie oraz naturalną życzliwość i bezinteresowną miłość. Zaznaczył, że jej życie było nadzwyczajną głębią zjednoczenia się z Bogiem. U podstaw tej niezwykłej duchowości leży tajemnica miłosierdzia Bożego, którą rozważała Święta w Słowie Bożym i kontemplowała w codzienności swego życia "Jezu, ufam Tobie ".

Życie zakonne siostry Faustyny przepełnione było nieustannym kontaktem z Bogiem, Matką Najświętszą, aniołami, świętymi oraz duszami cierpiącymi w czyśćcu. Posłannictwo Jej zostało zapisane w osobistym "Dzienniczku", który prowadziła na życzenie Pana Jezusa oraz swego spowiednika w latach 1933-1936, Księdza Michała Sopoćki. Dziś, czytając jej "Dzienniczek" można powiedzieć, że rzeczywiście Pan Jezus wybrał siostrę Faustynę na osobistą sekretarkę i apostołkę swego miłosierdzia, aby przez nią przekazać światu wielkie orędzie. W jednym ze swych zapisów, ujawnia, że Bóg powiedział kiedyś do niej: "W Starym Zakonie, wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś, wysyłam ciebie do całej ludzkości z ufnym miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do swego miłosiernego Serca" (Dz. 1588).

W homilii, Ojciec Święty, nawiązał do czytań mszalnych przewidzianych na II Niedzielę Wielkanocną i podkreślił, że podobnie jak Apostołom, Chrystus ukazał siostrze Faustynie swój przebity bok. Poprzez ukrzyżowane Serce Chrystusa, Boże Miłosierdzie dosięga ludzi. Papież wskazał na szczególne znaczenie kanonizacji siostry Faustyny i oznajmił całemu światu, że przez jej kanonizację pragnie dziś przekazać wszystkim ludziom nowego tysiąclecia orędzie Miłosierdzia Bożego, ustanawiając liturgiczne II Niedzielę Wielkanocą, świętem Miłosierdzia Bożego na całym świecie. Ojciec Święty pragnął tym samym, aby ludzie uczyli się w dzisiejszych czasach pełniej poznawać prawdziwe oblicze Boga i prawdziwe oblicze człowieka. Wskazując na wymogi, zauważył, nie tylko dziś jest trudno miłować miłością głęboką, która polega na autentycznym składaniu daru z siebie. Tej miłości, można uczyć się jedynie wnikając w tajemnicę miłości Boga, wpatrując się w Niego i jednocząc się z Jego ojcowskim Sercem. W taki oto sposób stajemy się zdolni patrzeć na braci nowymi oczyma i wypracowywać w sobie postawę bezinteresowności i solidarności oraz hojności i przebaczenia. To wszystko właśnie tworzy odzwierciedlenie miłosierdzia.

Miłość, która rozpalała serce św. Faustyny, powinna inspirować współczesną ludzkość, aby mogła stawić czoło kryzysowi sensu życia. W tym kontekście, orędzie o Bożym miłosierdziu stanie się pośrednio także orędziem o niepowtarzalnej godności i wartości każdego człowieka. Miłosierdzie Boże nie udziela się jedynie pobożnej zakonnicy, ale wszystkim ludziom, bo w oczach Bożych każda istota ludzka jest cenna, za każdego Chrystus oddał swoje życie, każdemu Ojciec daje swego ducha i czyni go bliskim sobie. Uroczystościom kanonizacyjnym przyświecał nadzwyczaj polski charakter - dzięki telemostowi telewizyjnemu między Watykanem a Krakowem-Łagiewnikami. Zwracając się z Placu św. Piotra w języku polskim do wiernych zgromadzonych w Łagiewnikach, sanktuarium, gdzie znajdują się relikwie Świętej, Papież Jan Paweł II polecił wszystkich swoich rodaków wstawiennictwu świętej Faustyny w nowym tysiącleciu. W swoim zawierzeniu prosił, aby Jej orędzie o łaskawej miłości Boga, który pochyla się nad każdą ludzką biedą, było dla każdego nadzwyczajnym źródłem nadziei oraz wezwaniem do czynnego okazywania miłosierdzia braciom. Obecność przedstawicieli Rządu z Premierem Rzeczypospolitej Jerzym Buzkiem na czele oraz przedstawicieli "Solidarności" na uroczystościach w Watykanie, jak też bezpośredni głos Biskupa Pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej Bpa Kazimierza Nycza z krakowskich Łagiewników, wzmocniły jeszcze bardziej akcent religijno-narodowy, który potęgowany był oklaskami i śpiewem. Podniosłości nadała także oprawa liturgiczna oraz śpiew "Słowików" poznańskich pod dyrekcją prof. Stuligrosza, a zwłaszcza pieśń "Zwycięzca śmierci, piekła i szatana wychodzi z grobu dnia trzeciego z rana".

Ustami Bpa Nycza, Naród polski podziękował Ojcu Świętemu za Świętą Faustynę - dar Boga dla naszych czasów, za światło Bożego miłosierdzia na naszą drogę w trzecie tysiąclecie oraz za to, że od dnia Jej kanonizacji, II Niedziela Wielkanocna, w całym Kościele powszechnym będzie się nazywać Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Dzieło Siostry Faustyny znajduje swoją inspirację w Piśmie Świętym i odzwierciedla się w aktualnych dokumentach Kościoła, głównie w encyklice Ojca Świętego Jana Pawła II "Dives in misericordia".